Miłość  i miłosierdzie w konkrecie codziennego życia musi brać swój początek z zaufania Temu, który pierwszy umiłował i pierwszy okazał miłosierdzie. Doświadczenie takiego Boga – miłującego i przebaczającego pcha człowieka ku innym, aby i oni mogli doświadczyć tej wielkiej łaski. Bóg jest zawsze obecny i bliski, także wtedy, a może tym bardziej wtedy, gdy dotyka nas cierpienie – swoje bądź nam bliskich. Nic dziwnego, że bł. Jakub spędził życie na czynieniu miłosierdzia – on w taki sposób spotykał Jezusa!

Jakub urodził się w Ghazirze, na peryferiach Bejrutu, 1 lutego 1875 roku. W wieku dziewiętnastu lat wstąpił do kapucynów. W 1901 roku przyjął święcenia kapłańskie. Jego całe życie charakteryzowało się konkretną miłością do ludzi, którzy cierpią. Założył szkołę św. Franciszka w Jall-Eddib (1919), znaną dziś pod nazwą "Val Pere Jacques" w Bkennaya (1979); szpital w Deir El-Qamar (1933) dla niepełnosprawnych dziewczynek; klasztor Madonna del Pozzo w Bkennaya (1941), w którym znajduje się dom generalny, postulat, nowicjat i centrum rekolekcyjne dla księży, zakonnic i grup modlitwy; Szpital Nostra Signora w Antélias (1946) dla osób przewlekle chorych i starych; szpital św. Józefa w Dora (1950) w dzielnicy robotniczej; szkołę Sióstr Krzyża w Brummanie (1950), w której uczą się dzieci osierocone lub zaniedbane przez rodziców; Hospicjum Chrystusa Króla w Zouk-Mosbeh (1950).

W 1951 roku szpital św. Krzyża został całkowicie przeznaczony na leczenie osób psychicznie chorych. Dziś jest największym szpitalem psychiatrycznym na całym Środkowym Wschodzie, w którym leczy się ponad 1000 chorych. Pełni on także rolę centrum uniwersyteckiego i akademickiego. Szpital przyjmuje chorych należących do różnych religii w duchu miłosierdzia, które charakteryzuje Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Krzyża Libanu założone przez br. Jakuba.

Jakub zmarł w opinii świętości 26 czerwca 1954 r. Nuncjusz apostolski streścił życie br. Jakuba w tych słowach: "był to największy człowiek, jakiego wydała ziemia Libanu". Pośmiertnie został uhonorowany przez władze Libanu najwyższym odznaczeniem państwowym. Jego beatyfikacja odbyła się w Bejrucie 22 czerwca 2008 r.Na zakończenie uroczystości beatyfikacyjnych przewodniczący im kard. José Saraiva Martins stwierdził, iż bł. Jakub z Ghaziru wpisuje się w cały poczet libańskich świętych. Ich wspólną cechą jest świętość pojmowana jako droga krzyża, czyli wyrzeczeń i cierpień. Ta sama droga do świętości oznacza jednocześnie osiągnięcie pełni człowieczeństwa, co ukazują dzieje Kościoła. Jak powiedział kard. Martins, "jedyną możliwą formą szczęścia jest właśnie świętość".

A czym jest świętość? Oddaniem siebie całego Bogu i innym na służbę? Oddaniem swego ciała – by służyło potrzebującym. Oddaniem swego serca – duszy  na służbę – by wypraszało tak wiele potrzebnych  łask, darów dla bliźnich. Wreszcie świętość to jedność,  komunia z największą Miłością – dlatego świętość to szczęście. Chciejmy i my jej zakosztować. Zatęsknijmy za tą jednością, za niebem, które już tu na ziemi w komunii staje się naszym udziałem. Promieniujmy taką właśnie świętością, takim szczęściem.

s.M. Elżbieta Bujok