Dzień Matki jest dobrą okazją, aby zatrzymać się nad pięknem macierzyństwa siostry zakonnej. Nie ma cienia watpiwości, że podstawowym powołaniem każdej kobiety i jej spełnieniem jest  - macierzyństwo. Św. Jan Paweł II w Liście Apostolskim „Mulieris dignitatem” wymienia dziewictwo i macierzyństwo jako dwa fundamentalne wymiary kobiecego powołania. W wyjątkowy sposób zespoliły się one w Maryi, a także na Jej wzór w kobiecie konsekrowanej, tak, że jedno nie wyklucza drugiego, lecz przedziwnie się dopełniają (MD, n.17).

O tym powołaniu każdej służebniczce przypominają konstytucje zgromadzenia: „Za przykładem Najświętszej Maryi Panny Służebnicy Pańskiej oddajemy się całkowicie i wyłącznie Bogu, naśladując Chrystusa szczególnie w Jego służebnej miłości (…) z miłością szukamy człowieka potrzebującego pomocy” (K n.12-13 ). „Służbę, zwłaszcza dzieciom, ubogim i chorym, uważamy za swój cel zasadniczy” (K n.3). „Zgodnie z wolą Założyciela w centrum naszej troski stawiamy dziecko zaniedbane i opuszczone”(K n.98).

U podstaw życia konsekrowanego kobiety – służebniczki leży miłość wzywająca oraz odpowiedź na tę miłość. Ojciec Święty Jan Paweł II zwracając się do kobiet konsekrowanych przypominał owo wielkie wezwanie: „Waszym powołaniem jest Miłość. Przybliżać i uobecniać ją tam, gdzie jej brak”.

Kobieta konsekrowana – służebniczka w swoim macierzyństwie duchowym posiada szczególną wrażliwość na drugiego człowieka. Wypływa ona z poczucia, „że Bóg w jakiś szczególny sposób zawierza jej człowieka” (MD, n.30). Świadomość ta umacnia to powołanie, dzięki czemu kobieta konsekrowana „staje się niezastąpionym oparciem i źródłem duchowej siły dla innych, którzy odczuwają w niej wielkie energie duchowe” (MD n.30).

Dzięki powołaniu do macierzyństwa zostałyśmy przez Boga obdarzone specjalną wrażliwością na człowieka i na to wszystko, co składa się na jego dobro, począwszy od podstawowej wartości jaką jest życie. W tej trosce wyraża się, jak podkreśla papież, prawdziwy „geniusz kobiety”. Służebniczka zaślubiona Chrystusowi ma wielkie możliwości, aby pracować dla dobra człowieka od jego poczęcia aż po jego wieczność. Służba człowiekowi w prostocie ducha i bezinteresownej miłości jest najbardziej charakterystyczną cechą naszej duchowości (K n.).

Macierzyństwo w dziewictwie przez miłość wywiera ogromy wpływ na osobowość służebniczki. Przeobraża ono, dzięki czystości, miłość do człowieka, która przejawia się w życiu jako delikatność, grzeczność, uprzejmość, uśmiech przypominający o Dobrym Bogu, uwaga, intuicja, wrażliwość na potrzeby człowieka, także te drobne, naturalne zainteresowanie się sprawami innych, łatwość porozumiewania się, ofiarność, wrażliwość na cudze cierpienia, czułość, empatia, zdolność do ofiary i poświęcenia dla drugich oraz ponoszenia trudów i cierpień, składanie bezinteresownego daru z samej siebie, bycie „dla”, szczególne otwarcie na sprawy życia, na dialog i wspólnotę międzyludzką, zapewnienie bezpieczeństwa, obecność, umiejętność dostrzegania w każdym człowieku wartości i piękna, okazywanie mu, że jest ceniony i kochany. Przez to staje się „znakiem czułej dobroci Boga dla ludzkości” (VC n.57).

Jako kobiety konsekrowane, w swym macierzyństwie duchowym, w szczególny sposób mamy uczestnictwo w „walce o człowieka, o jego prawdziwe dobro, o jego zbawienie (…). A jest to zarazem walka o jego zasadnicze „tak” lub „nie” wobec Boga i o odwieczny zamysł Boży wobec człowieka” (MD n.30). Przez apostolstwo modlitwy, ofiary i posługiwania mamy rodzić do nowego, nieśmiertelnego życia dzieci Boże. Jak matka, oddając siebie całkowicie, zapominając o egoistycznym „ja”, dzielić troski i bóle z tymi, do których jesteśmy posłane. Być stale do dyspozycji Kościoła i każdego potrzebującego człowieka. Podkreśla to Ojciec Święty Jan Paweł II: „Dlatego w chwili, kiedy ludzkość przeżywa głębokie przemiany, niewiasty przepojone duchem ewangelicznym mogą nieść wielką pomoc ludzkości, aby nie upadła” (MD n.1).

Papież nazywa kobiety konsekrowane matkami, gdyż współdziałają one dla ochrony, ukierunkowania i rozwoju, dla uleczenia i pokojowego dojrzewania bardzo wielu istnień ludzkich, na płaszczyźnie fizycznej, moralnej i religijnej. We współczesnym, zlaicyzowanym i hedonistycznym świecie być może, jak nigdy dotąd, potrzeba tych duchowych matek dla dzieci – duchowych i emocjonalnych sierot, ludzi zagubionych i samotnych, odrzuconych, wykorzystywanych, głodnych – wielorako zagrożonych w multimedialnym świecie…
  

Swoje macierzyństwo możemy ucieleśniać w dziełach pomocy i promocji, ogarniając wiarą, nadzieją i miłością samego Boskiego Oblubieńca we wszystkich ludziach, którym posługujemy: w dzieciach w ochronkach, domach dziecka, świetlicach, w dzieciach i młodzieży na katechizacji, w różnych dziedzinach duszpasterstwa, we wspólnotach, grupach parafialnych, przy boku kapłanów, w chorych, starcach, kalekach, upośledzonych, uzależnionych, więzionych… wszędzie tam, gdzie potrzeba heroicznego poświęcenia, gdzie już inni kochać nie potrafią! Naszą miłość mamy przekładać na język dobroci, pomocy, pociechy, przywracania godności, wyzwolenia i nadziei.

Tak więc służebniczki realizują macierzyństwo duchowe w procesie wychowania i nauczania chrześcijańskiego oraz religijnego dzieci i młodzieży, zwłaszcza żeńskiej, oraz przygotowanie jej do przyszłych obowiązków (K n.5). Papież pisze: „Rodzić znaczy zarazem wychowywać, wychowywać znaczy rodzić”. Do tego szczególnie wzywał nas Założyciel: „Dzieci, jako najdroższy skarb Jezusa Pana, niechaj starannie i w miłości pielęgnują” (Reguła 44), a także: „Chorym, jako Chrystusowi Panu, w miłości służąc, nie tylko ich ciała posługą chrześcijańską ratować, ale i ich dusze miłością i poświęceniem dla Pana Jezusa budować mają” (R 48). Błogosławiony Ojciec Edmund zawsze cieszył się z wszelkich przejawów miłości i poświęcenia u służebniczek. Notował to w Dzienniku i dziękował za to Bogu. W miłości czynionej z prostotą upatrywał warunek Bożego błogosławieństwa dla sióstr.

Nasza duchowa płodność ma swe Źródło w Bogu, w słuchaniu z miłością, zachowywaniu w sercu i przekazywaniu Jego owoców dzieciom Kościoła i rodzeniu obfitych owoców świętości w Kościele. W dialogu z Bogiem dowiadujemy się, jaką drogą Pan chce nas prowadzić, do jakiego wyboru przynagla, na jakie drogi doskonałości wzywa, do jakich inicjatyw apostolskich nakłania. W ten sposób modlitwa, rozmyślanie i czytanie Słowa Bożego stają się szkołą wiary, nadziei i miłości oraz uzdalniają do coraz lepszego poszukiwania Boga i rodzenia Go w duszach ludzkich.

s.M. Eligia Pietruska




Skróty:

K    – Konstytucje Zgromadzenia S. Służebniczek N.M.P.N.P.
MD - List apostolski „Mulieris dignitatem”- Ojca Świętego Jana Pawła II
VC  - Adchortacja apostolska Vita Consekrata – Ojca Świętego Jana Pawła II
R    -  Pierwsza Reguła Zgromadzenia Sióstr Służebniczek