XXII niedziela zwykła

Dać z niedostatku 

"Uboga wdowa wrzuciła (...) jeden grosz"

LECTIO – CZYTAJ UWAŻNIE!

Mk 12, 38-44

Jezus nauczając mówił do zgromadzonych: «Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok». Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie».

MEDITATIO – ROZWAŻ PRZECZYTANE SŁOWO!

Jezus uczy nas dziś pokory, prostoty i hojności. Najpierw przestrzega przed uczonymi w Piśmie, którzy myślą i zabiegają tylko o zaszczyty. Modlą się dla pozoru a sercem daleko są od Pana. Takim Jezus zapowiada surowszy wyrok. Zaraz potem Jezus za wzór stawia ubogą wdowę podkreślając jej hojność. Patrzenie Jezusa jest inne niż nasze. Dla Niego więcej daje ten, kto daje wszystko mając niewiele niż ten, kto jest bogaty i daje tylko część swego bogactwa. Dwa wdowie grosze to symbol bezgranicznego zaufania Panu Bogu. Ta kobieta wierzyła, że niczego jej nie zabraknie, że jutro też będzie miała na jedzenie, bo Bóg się o nią troszczy. Jakże dosłownie wypełniała ona słowa Jezusa, który mówił, by nie troszczyć się o to, co będziemy jeść, pić, w co będziemy się ubierać, ale by troszczyć się najpierw o Królestwo Boże ( por. Łk 12, 22-31). Jest ona dla nas przykładem wielkiego zaufania Panu Bogu. To ją dziś Jezus stawia nam za wzór. To ona jest radością Jego serca. Dlatego warto dziś zapytać siebie:
- w czym przejawia się moje zaufanie wobec Pana Boga?
- Jaka jest moja hojność w dawaniu?

- Czy pamiętam, że i ja jestem odpowiedzialny za utrzymanie mojej świątyni?

ORATIO – MÓDL SIĘ!

Dziękuje Ci Jezu za dzisiejszą naukę, za wzór ubogiej wdowy, która dając wszystko wyraziła swoje bezgraniczne zaufanie. Naucz mnie takiej ufności w każdej chwili mojego życia. Amen.

ACTIO – WPROWADZAJ SŁOWO W CZYN!

Podziel się swoim bogactwem (materialnym lub duchowym) z drugim człowiekiem.

s.M. Damiana Szmidt