Recepcja idei soborowych

Recepcja w zgromadzeniu idei Soboru Watykańskiego II zbiegała się  z realizacją Dekretu Powizytacyjnego ks. Prymasa Wyszyńskiego. Odnowa soborowa miała, zgodnie z decyzjami kolejnych kapituł:  zdrowe tradycje podtrzymać, dostosowując  apostolstwo  do potrzeb współczesnych czasów. Dokonywało się to we wspólnocie przede wszystkim przez stworzenie „soborowego klimatu”. Listy przełożonej generalnej określały: W naszej pracy nad odnową potrzeba nam ponad wszystko ...stworzenia soborowego klimatu ....jeśli stanowić będziemy jedno w miłości ...nasza praca będzie owocna. M.M.Gloriosa pragnęła dotrzeć do jak najszerszego grona sióstr. Stąd narodził się pomysł założenia wewnątrzzakonnego pisma -„Ancilla”, na łamach którego publikowano dokumenty soborowe, komentarze i wiadomości z życia wspólnot. Przenikanie nauki Soboru w zgromadzenie wyraziło się w kilku bardzo konkretnych  dziedzinach. Były to: powrót do źródeł Założyciela oraz podjęcie refleksji nad charyzmatem i duchowością zgromadzenia. Realizowano je poprzez opracowanie nowych ustaw zakonnych, modlitewnika i ceremoniału odpowiadających nauce Soboru, ponadto zmieniono i dostosowano strój zakonny do wymogów współczesnych czasów.

Utworzenie prowincji warszawskiej

Dla rozwoju misyjnego nie bez znaczenia było sprawne administrowanie i funkcjonowanie Zgromadzenia w ramach polskich prowincji. Pomimo antykościelnej, a przez to i antyzakonnej polityki komunistycznego rządu rozwój terytorialny Zgromadzenia nie został zahamowany. Powstało wiele domów zakonnych poza terenem zarówno Dolnego jak i Górnego Śląska. Zwłaszcza prowincja katowicka była bardzo rozległa, sięgała od granicy Czeskiej, aż po Bałtyk. Dla sprawniejszego administrowania prowincją, Decyzją rady generalnej, uchwalono dekret ustanawiający z dniem 16 sierpnia 1975 roku nową prowincję Zgromadzenia z siedziba w Otrębusach pod Warszawą. Do nowej prowincji włączono 14 domów (12 z prowincji  katowickiej i 2 z opolskiej).

sM. Dąbrówka Augustyn