Obecność sióstr służebniczek w Rusinowicach wyrosła z potrzeby miłosierdzia. Jubileusz 20-lecia posługi daje okazję, by przyjrzeć się tej pięknej karcie z historii Zgromadzenia.

Posługa sióstr od samego początku związana była z wybudowanym, staraniem księdza Biskupa Czesława Domina, ośrodkiem Rehabilitacyjno-Edukacyjnym dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej p.w. Św. Rafała Archanioła. Ksiądz biskup w latach 80 i 90 – tych minionego wieku był przewodniczącym Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski i reaktywował działalność Caritas Polska. Sprawowany urząd dawał realne rozeznanie potrzeb, na które odpowiadał przez konkretne inicjatywy. Jedną z palących potrzeb było stworzenie miejsca leczenia i rehabilitacji dla chorych i niepełnosprawnych dzieci. Ośrodek w Rusinowicach zrodził się właśnie potrzeby świadczenia pomocy najbardziej potrzebującym dzieciom.

Kompetencja, piękno przyrody i radość

Taka właśnie jest atmosfera w Ośrodkowej rodzinie w Rusinowicach. Przy budującej się w latach 80-tych parafii p.w. Znalezienia Krzyża Świętego  kładziono równocześnie fundamenty pod przyszły ośrodek. Cisza i piękno otaczającej przyrody  budziło nadzieję, że oprócz fachowej medycznej pomocy udzielanej w Ośrodku stanie się to miejsca także sanatorium serca. Pierwszym budowniczym przyszłej parafii był ks. Gołek Henryk, a po tragicznym wypadku jego obowiązki przejął ks. Franciszek Balion, gospodarujący parafią i  ośrodkiem do dziś. W tym samym czasie ksiądz biskup Domin rozpoczął starania o siostry, by podjęły posługę w szybko rozwijającym się Ośrodku. Prośba została przyjęta i pierwsze siostry przybyły do Rusinowic w 1994 roku. Pionierką i pierwsza przełożoną wspólnoty została s.M.Samuela Markiewicz. Przez pierwsze tygodnie z budynku gospodarczego, organizowała dom i kąt dla mających przybyć sióstr. W październiku dołączyły do niej: s.M.Anetta Jany i s.M.Osmunda Bugla budując pierwszą rusinowicką wspólnotę.

Dzieje miłosierdzia

Od pierwszy dni  siostry weszły w rytm życia ośrodka, by wraz z personelem  świeckimi rozpocząć pracę wśród przybywających.  Siostra Przełożona Samuela objęła funkcję pielęgniarki oddziałowej,  s.M.Osmunda podjęła się koordynacji administracyjnej ośrodka oraz towarzyszyła, aż do śmierci pomysłodawcy i pierwszemu dobrodziejowi ośrodka biskupowi Czesławowi Dominowi, zaś s.M.Anetta  podjęła posługę jako intendentka – kierownik działu żywienia, jednocześnie podejmując studia w Katowicach. Rok 1995 przyniósł we wspólnocie sporo zmian personalnych. Do wspólnoty dołączyły: s.M.Ancilla Kosiec podejmując prace na dziale rehabilitacji, s.M.Blanka Bratek, która rozpoczęła posługę w Ośrodku jako kierownik działu terapii zajęciowej oraz  s.M.Terencja Janura rozpoczynając prace katechetyczną w parafii i w Ośrodku. W 1996 roku do wspólnoty dołączyła także s.M.Adela Kopoczek jako księgowa ośrodka.

Dla życia wspólnoty konieczna była własna kaplica do której pierwszy dar otrzymały siostry od ks. bp Domina. Był nim kielich Mszalny. Dar jakby wytyczył siostrom jasny kierunek ofiarnej, aż po zapomnienie o sobie służbie wśród chorych dzieci i ich rodzin. Poświęcenie kaplicy w domu sióstr przez ks. biskupa Jana Wieczorka miało miejsce 31.12.1994 roku. Patronką została Matka Boża Jasnogórska, a pierwszymi spowiednikami wspólnoty zostali oblaci z Lublińca: o.Walisko, a później o.Niesłony.

Z latami dom sióstr stawał się także domem dla sióstr szukających wypoczynku i ciszy, które na czas urlopu wybierały rusinowicką wspólnotę. Życie wspólne ubogacały odwiedziny sióstr z Borek Wielkich, Lubecka i Lublińca, z którymi utrzymywały bliski i serdeczny kontakt. Na 20-lecie posługi sióstr wspólnotę tworzą: s.Przełożona Olga Mura, s.M.Armela Ochojska, sM.Ancilla Kosiec, sM.Miriam Siąkała.

Obecność w parafii

Dom sióstr znajduje się w połowie drogi między Kościołem a ośrodkiem, stąd ta szczególna geografia sprawiała, że siostry swej posłudze znajdowały czas i serce dla życia ośrodka jak i parafii. Konsekracja Kościoła miała miejsc 2 lata po przyjściu sióstr do Rusinowic, więc tworzyły wspólnotę parafialną od jej fundamentów. Codzienny udział w Eucharystii, katecheza dzieci szkolnych i wczesno komunijnych, udział w  nabożeństwach i pielgrzymkach parafialnych, a przede wszystkim troska o bieliznę kielichową oraz strojenie Kościoła sprawiały, że siostry coraz bardziej wrastały w życie parafii.  Życzliwość mieszkańców wioski wobec sióstr była wielka, zwłaszcza na początku gdy od podstaw organizowały życie placówkowe.

„Rehabilitacja serca”

Jednak największą ilość czasu poświęcają siostry na obecność w Ośrodku. Pośród zróżnicowanych zajęć na polu terapii, rehabilitacji, administracji i żywienia starają się także o strawę duchową i formację serca przebywających na turnusach dzieci i ich rodziców. W kaplicy ośrodkowej p.w. św. Rafała Archanioła przeżywają w łączności z Niepełnosprawnymi : nabożeństwa, zwłaszcza w maju, październiku i grudniowe nabożeństwa adwentowe, do których aktywnie włączani są podopieczni: dzieci wraz z rodzicami;  adoracje Najświętszego Sakramentu, katechezy. Siostry  przygotowują dzieci i młodzież do przyjęcia  sakramentów świętych: spowiedzi, Komunii świętej , bierzmowania. Razem przeżywają intensywne przygotowania i świętowanie uroczystości odpustowych w Ośrodku:  na uroczystość św. Rafała Archanioła  oraz na Matkę Bożą Szkaplerzna – patronkę wioski Rusinowice. Uroczyste dni uświetniają na Ośrodku przez kolorowy i radosny festyn, w którym oprócz „ośrodkowej rodziny” biorą czynny udział parafianie. Do Ośrodka również przyjeżdżają dzieci i młodzież z siostrami służebniczkami z różnych placówek, by umilić przebywającym czas leczenia i rehabilitacji.  Niezastąpionym doświadczeniem staje się również czas pielgrzymowania każdego turnusu do Sanktuarium na Jasnej Górze oraz uroczysta Eucharystia na zakończenie turnusu, czasem pod przewodnictwem biskupa Jana Wieczorka. W każdej pielgrzymce biorą udział siostry, którym akurat pozwalają na to codzienne obowiązki. Zgodnie z rytmem kalendarza liturgicznego dzieci odbywające swe turnusy rehabilitacyjne włączają się w przygotowanie z siostrami lampionów na roraty oraz ozdób świątecznych. Z latami praca sióstr wraz z rozwojem ośrodka zataczała szersze kręgi. W 2000 roku ośrodek powiększył możliwości i mógł odtąd przyjąć 75 niepełnosprawnych i 75 opiekunów. Nie sposób wyliczyć uśmiechów i szczęśliwych oczu dziecka, które podczas pobytu w Ośrodku odnajdywały radość i poczucie swej niepowtarzalnej wartości.

s.M. Dąbrówka Augustyn