Edmund Bojanowski często bywał w Gołębinie zwłaszcza od czasu otwarcia tu ochronki, co nastąpiło dnia 4 XI 1860 r.W Dzienniku niejednokrotnie pojawia się o niej wzmianka. Poniższy fragment oddaje codzienność funkcjonowania tej placówki, natomiast zachowana korespondencja ukazuje różnorodność posług sióstr w lokalnym środowisku.

Z poczty odebrałem listy: Z Ochronki w Gołębinie z 4 t.m. Zdrowe teraz dosyć, ale mają dużo ciągle we wsi chorych na tyfus. Jedna młoda dziewczyna w przeznaczony dzień ślubu miała pogrzeb. Dzieci dosyć chodzi. Dnia 2 t.m. spisały do Żywego Różańca 2 róże dziewcząt, 2 matek, jedną ojców i jedną młodzieńców (90 osób). Z bliskiej wsi także chcą się wpisać i proszą, aby Siostry tam przyszły uporządkować. Pani Szołdrska chce jednego z Ojców ze Śremu sprowadzić do tego.
Dz. 6 II 1868 r.

Gołębin sąsiaduje z innymi miejscowościami, w których też znajdowały się wspólnoty służebniczek odwiedzane przez Założyciela Turew, Rąbiń i Kopaszewo. Gołębin jest jednak szczególnym miejscem. Był on na drodze konduktu pogrzebowego Edmunda. Po wyprowadzeniu z Górki Duchownej 10 VIII 1871 r.jego zwłoki odwiezione zostały końmi X. Stanisława Gieburowskiego aż do Gołębina, i Siostry dwie (...) towarzyszyły zwłokom; nasze konie z Jaszkowa czekały w Gołębinie; były tam także Siostry, zgromadzone z czterech ochron sąsiednich, które towarzyszyły zwłokom aż do Jaszkowa, gdzie stanęły o 2-ej godzinie po południu (...) Dziekan Jankowski z Wyskoci, pozwolił dzwonić trzy razy dziennie w kościele gołębińskim, jako też na przybycie i odejście zwłok. (Ze wspomnień s. Elżbiety Szkudłapskiej)

Z Żabna, jak niegdyś Edmund, kierujemy się do Brodnicy. Z Brodnicy dojeżdżamy do głównej drogi Czempiń-Śrem i wybieramy jedną z możliwości dojazdu do miejscowości STARY GOŁĘBIN. Wieś jest wzmiankowana już od 1366 r.Na przełomie wieków należała do różnych właścicieli. W 1593 r.zakupił ją Andrzej Bojanowski. Nie miał on potomka, stąd Gołębin po jego śmierci, podobnie jak Jaszkowo, zmieniał właściciela. W 1810 r.dobra odziedziczył Melchior Szołdrski, a w 1838 r.Emil Szołdrski. Do 1945 r.stał tu jeszcze dwór usytuowany na wprost kościoła, z którym łączyła go, zachowana do dziś, aleja platanowa. Z dawnego układu parkowego przetrwał główny wjazd oraz aleja lipowa. Najstarsze drzewa to dęby i graby pochodzące z XVIII w. Na terenie parku znajdują się dwie figury: Najświętszego Serca Pana Jezusa z 1908 r.oraz, przy alei platanowej, barokowa figura św. Jana Nepomucena pochodząca z ok. 1720-30 r.Przy samej drodze widzimy drewniany kościół Wniebowzięcia NMP z 1670 r., a w jego pobliżu neorenesansową kaplicę grobową Szołdrskich z 1881 r.Wyposażenie świątyni jest barokowe, znajdują się tu trzy ołtarze oraz ambona z drugiej połowy XVII w.