Najgorzej raz co opuścić, to już potem człowiek mniej i coraz mniej bacznym się staje!
Dz. 10 III 1854

Bóg miłosierny dał mi tyle cierpliwości i spokojności, że łagodnie rzecz wyjaśniłem.
Dz. 18 II 1856

Rozeszliśmy się pojednani, jak po chrześcijańsku przystoi.
Dz. 9 X 1853

Powiedziałem jej, że się nie gniewam na nią, tylko na to zło, które ją ze świętej drogi sprowadza.
Dz. 12 XI 1855

Przypowieść ewangeliczna. - Miał jeden człowiek figowe drzewo zasadzone w winnicy swojej. Rzekł wtedy winiarzowi; oto już trzy lata przychodzę szukając owocu, a nie znajduję. Wytnijże je, na co próżno ziemię zalega. A winiarz odpowiadając mu rzekł: Panie zaniechaj go jeszcze na ten rok, okopię je, obłożę gnojem, aż da owoc, a jeśli nie wytniesz je potem.
Przypowieść ta objawia nam miłosierdzie boskie, które często czeka z karą, upamiętania grzesznika. Niektórzy widzą w niej podobieństwo samego Zbawiciela, który już blisko trzy lata głosił swoją naukę, a nie widział jeszcze wielkiej poprawy.
A., cz. II, za: Sługa Boży, s. 209


Czemuż tak łatwo od dziękczynienia do szemrania przechodzimy?
Zbiór..., cz. II


Chciałem powiedzieć, że my, cośmy tu pozostali, nie zmieniliśmy się dotąd; jesteśmy jakeśmy byli, chociaż nie jednemu z nas należało stać się lepszym.
List do Antoniny Jabłońskiej z 12 V 1854


Jakże to przykre takie mimowolne próżnowanie, takie dziwne nie usposobienie do jakiegokolwiek zajęcia.
Dz. 9 III 1854


Cały dzień zeszedł mi nudno na próżnych rozmowach.(...) Nie znam dla siebie nic przykrzejszego, jak tak jałowe i bezowocne zabijanie czasu.
Dz. 29 X 1854


Tak hardzi i pyszni w powodzeniu, tak mało¬duszni i stali w przeciwnościach jesteśmy.
Zbiór..., cz. II


Bóg obrał je sobie za narzędzia szczególniejsze, by przez te słabe i pokorne istoty moc i miłosierdzie swoje (...) rozsiewać.
Dz. 13 V 1859

Spokojnym, a pełnym chrześcijańskiej miło¬ści postępowaniem da się to wszystko naprawić i w należyty tryb wprowadzić.
List do ks. Jana Ciszka SJ w Łańcucie

Pilnie u siebie te słowa Zbawiciela rozważając: „Uczcie się ode mnie, bom ja cichy i pokornego serca” – pokory jako początku i fundamentu doskonałości pilnie nabywać mają.

R. 33