Dlaczego 4 gałęzie?

Zgromadzenie Sióstr Służebniczek zapoczątkowane w 1850 roku przechodząc trudnymi szlakami historii zostało podzielone na 4 samodzielne i autonomiczne rodziny zakonne. W swym rozwoju każda rodzina zakonna starała się uwzględniać specyfikę ziemi, na której się rozwijała i zachować łączność między sobą, przynajmniej na szczeblach Zarządów generalnych. Wydarzeniem, które zapoczątkowało oficjalne kontakty wszystkich zgromadzeń Służebniczek był jubileusz 100-lecia powstania pierwszego domu. Uroczystości w Luboniu, w miejscu spoczynku Założyciela – Edmunda Bojanowskiego, zgromadziły przełożone generalne 4 gałęzi wraz z siostrami. Dotychczas rozwijające się niezależnie od siebie, dzięki temu pierwszemu, wspólnemu spotkaniu, zainicjowane zostały regularne kontakty pomiędzy wspólnotami. Po II – giej wojnie światowej kontakty się zacieśniały przede wszystkim: we wspólnych Zjazdach organizowanych w domach głównych, także poprzez rekolekcje międzyzakonne, udział w uroczystościach poszczególnych wspólnot, a przede wszystkim we wspólnym pragnieniu doprowadzenia jak najrychlej do beatyfikacji Założyciela Edmunda Bojanowskiego.

Na 100-lecie powstania Zgromadzenia - myśl o jedności

Pierwszy zjazd przełożonych wyższych wspólnot Służebniczek miał miejsce w Żabikowie k/Poznania w dniach 23-25 kwietnia 1950 roku. Okazją do tego spotkania był uroczyście obchodzony jubileusz 100-lecia powstania Zgromadzenia. Na pamiątkę tego spotkania przedstawicielki 4 gałęzi Służebniczek, sporządziły uroczysty akt wdzięczności i oddania Zgromadzenia swemu Ojcu i Zakonodawcy – Edmundowi Bojanowskiemu w jego – jak głosi dokument – wszystkich gałęziach.
W trakcie spotkań narodziła się myśl o budowaniu faktycznej wspólnoty 4 gałęzi Służebniczek i wystosowano w tej sprawie pismo do ks. Prymasa Stefana Wyszyńskiego prosząc o wyrażenie zgody na utworzenie Federacji.

Jedność w modlitwie

Podkreślono, iż w budowaniu jedności zgromadzeń, konieczne jest przygotowanie poprzez wzmożoną modlitwę o jedność oraz wspólną troskę o beatyfikację Założyciela. Ułożono modlitwę o zjednoczenie Służebniczek, którą każda ze wspólnot siostrzanych miała włączyć do swych codziennych zakonnych modlitewników. Praca pomiędzy zgromadzeniami Służebniczek pogłębiała się i przybierała konkretne formy.
 Czynnikiem, który najbardziej mobilizował rodzinę Służebniczek do łączenia się we wspólnych działaniach i inicjatywach na rzecz budowania jedności,  było  dążenie do  beatyfikacji Założyciela Edmunda Bojanowskiego. Na ten cel utworzono wspólny, międzyzakonny „Sekretariat do spraw beatyfikacji Ojca Założyciela”.  Sekretariat rozpoczął prace nad przygotowywaniem dokumentacji potrzebnej dla toczącego się procesu beatyfikacyjnego i spełniał rolę łącznika pomiędzy siostrami pracującymi przy procesie w Rzymie, a Zgromadzeniami Służebniczek w Polsce.
Wspólne dążenie do beatyfikacji jeszcze bardziej zintensyfikowało starania o ostateczne zatwierdzenie Federacji Służebniczek. Ostatecznie w kwietniu 1991 roku zrezygnowano z utworzenia Konferencji Sióstr Służebniczek, lecz zdecydowano się na formułę Federacji. Dekretem z dnia 29 maja 1991 roku Stolica Apostolska zatwierdziła Federację zgromadzeń Służebniczek NMP i jej Statut. Sfinalizowaniem wieloletnich starań było uroczyste i urzędowe ogłoszenie aktu Federacji dnia 3 sierpnia 1991 roku przez Nuncjusza apostolskiego w Polsce – abpa Józefa Kowalczyka w Luboniu k/Poznania.

sM. Dąbrówka Augustyn