Klauzura – miejsce odosobnienia, pewnej samotności. Jest to wydzielona część klasztoru, do której nie mają wstępu inni ludzie. Chroni ona potrzebę modlitwy czyli osobistego kontaktu z Panem Bogiem. Jest ona wielkim darem. Powinna być jednak przede wszystkim wartością duchową. A to oznacza, że zakonnicy powinni zachować klauzurę serca – ich serce powinno należeć wyłącznie do Boga. Powinni wyzbyć się wszystkiego co światowe: pragnień, myśli, słów, czynów, postaw. Kościół wymaga także zewnętrznych znaków klauzury, dlatego wybrane pomieszczenia w domu klasztornym są nią objęte.
s.M. Damiana Szmidt
Konsekracja - (łac. consecrare - -błogosławić, poświęcać; sacrare – sacrum facere – to, co przynależy do porządku zwykłego zostaje uczynione świętym, zaczyna istnieć w porządku wydzielonym, zarezerwowanym; wyłączenie czegoś ze swego świata i włączenie w świat zarezerwowany dla Boga). Mówiąc o konsekracji zakonnej (konsekracji człowieka), który dobrowolnie oddaje się Bogu, warto wskazać na drogę do tego, aby zaistniała konsekracja zakonna: jeśli człowiek nie daje, Bóg nie przyjmuje, a jeśli Bóg nie przyjmuje, człowiek nie jest konsekrowany. Jest to droga zaproszenia od Boga, współpracy człowieka z łaską powołania i potwierdzenia Kościoła. Całą moc konsekracja zakonna bierze ze chrztu, ale wyraża nową rzeczywistość, która powstała u osoby, która całkowicie poświęca siebie Bogu. Jest nowym zanurzeniem w śmierci Chrystusa „nowy przez świadomość i wybór, nowym – przez miłość i powołanie, nowym przez nieustanne nawracanie” (por. Vita Consecrata) – przez to osoba doskonalej żyje tajemnicą chrztu, wyzwala w sobie pełnię łaski odkupienia, która otrzymała na chrzcie. Jest to bardziej radykalne uczestnictwo w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa.
s.M. Daniela Veselivska