Ubóstwo. Osoba konsekrowana składa ślub ubóstwa, który wypływa z rady zawartej w pierwszym z ośmiu błogosławieństw – „Błogosławieni ubodzy, albowiem do nich należy Królestwo Niebieskie” (Mt 5,3). Wywłaszcza się ze wszystkiego, jakby mówiła swoim  życiem, że w obliczu Boga wszystko inne nabiera innego znaczenia. Oddala się od rzeczy, przywiązań, głosząc, że bogactwem jest Bóg i wolne serce. Ubóstwo to widzialny rezultat wiary. Postawa tego, kto oczekuje wszystkiego od Boga, to godło człowieka, który opiera się jedynie na Bogu. Osoba zakonna, wybierając sposób życia Jezusa ubogiego czyni możliwym zrozumienie tego, że wolność wewnętrzna usposabia przybliżania światu Boga. To tak jak z promieniem słońca – prosta szyba bez dodatków artystycznych pozwala zobaczyć nam światło słońca takim, jakim jest, nie deformując go i nie zmieniając mu ani barwy, ani intensywności. Życie ślubowanym ubóstwem pozwala kontynuować wejście Boga prostego i realnego w nasz ludzki świat z całą intensywnością piękna Jego Miłości.

s.M. Daniela Veselivska

Ufność – postawa człowieka, który swoje życie złożył w ręce Boga. Wypływa ona z wiary w Bożą pomoc. Jest to zdolność człowieka do powierzenia się komuś zaufanemu. Ufność pomaga nam przezwyciężyć wiele trudności. Uzdalnia nas do zniesienia wielu przeciwności. Ufność, szczególnie w Boże miłosierdzie, jest bardzo potrzebna dzisiejszemu człowiekowi. To sam Jezus przez św. Faustynę nauczyła nas najprostszej modlitwy „Jezu, ufam Tobie”. Te słowa zmieniają rzeczywistość człowieka. Warto często je wypowiadać, gdyż kształtują one nasze życie. Ufając dobroci Bożej możemy mieć pewność, że nie będziemy zawiedzeni. 

s.M. Damiana Szmidt